شکوه سکوت

شب شد..
خورشيد رفت..
آفتابگردان عاشق به دنبال آفتاب آسمان را جست و جو مي کرد.
ناگهان ستاره اي چشمک زد !
آفتابگردان سرش را به زير افکند
گلها خيانت نمي کنن..

شکوه سکوت...

اي همزاد ..
اي همراه ..
اي هم سرنوشت..
هردومان حيران بازي هاي دورانهاي زشت
شعرهايم رآ نوشتي
دست خوش ، اشک هايم رآ کجا خواهي نوشت؟

شکوه سکوت...

شكوه هاي بي انتهاي ما آدمها ! چرا دنيا اينقدر به چشم ما سياه شده است؟ ميدانم ريشه همه اين دردها در ترس است ! ترس از دوست داشتن-ترس از دوست داشته شدن-ترس از انتهاي رآه كه بي اعتبار شويم-!اما همه در بطن انديشه هاي خود آگاهند كه تا خطر نكنيم خود رآ نخواهيمشناخت-راستي تا به حال فكر كرده اي كه دوست داشته شدن بسي سخت تر از دوستداشتن است؟براي خواهان يك دل زيبا شدن بايد زيبا باشي ... زيبايي كه دست خود آدم نيست !لابد اين از مغزت خواهد گذشت - اما از من كه بپرسي مي گويم هر آدمي يكي ازاجزاي صورتش زيباست - براي دوست داشته شدن از آن مهمتر بايد بخشندهباشي -قدرت بخشيدن يك لبخند ، يك اعجاز در زندگي تو به پا خواهد كرد - حال با خودبينديش آيا توان بخشيدن يك نگاه مستقيم - يك تبسم شيرين رآ به آنكه دوستشداشته اي داشته اي؟ شکوه سکوت...

كيست كه مرا بشناسد و دريافته باشد زير اين نقاب چيست؟
حتي حدس زده باشد؟
كيست مراهم آنگونه كههستم بپذيرد و توان مقاومت و ايستاده گي با من رآ در اين
طوفان داشته باشد؟

شکوه سکوت...